عشق و دعا
دعا از عشق متولد می‌شود
کسی که بخواهد ارتباط خود را با خداوند بهبود ببخشد و تقویت کند، بلافاصله در می‌یابد که عشق پایه‌های دعا است و بنیاد دعا بر اساس عشق خداوند به ما و عشق ما به خداوند نهاده شده است.
دلی که صادق است و از عشق خدا سرشار، دلی که می‌داند بهترین‌ها همان است که خدا می‌خواهد، از نتیجه‌ی دعاهایش همیشه خشنود و شادمان است.
اما اگر دعاهایمان از عشق و قلبمان از تسلیم خالی باشد، اگر دل ما رو به سوی خدا نداشته باشد و تنها مشتی کلام بدون عشق را به زبان جاری کنیم، البته که چنین دعایی نتایج مطلوبی هم به بار نخواهد آورد، زیرا دعای راستین از عشق متولد می‌شود.
" آیا در شکوِه از روزگار و شکایت از مردم به پروردگار، سروری هست؟"
چنین دعاهایی، قلب را مکدر و فرصت گران بهای ارتباط ما را با خداوند، تار و تیره می‌سازد. در چنین حالتی، معنا و قصد اصلی دعا کردن از دست می‌رود.
دعای عاشقانه و راستین، دعایی است که اندوه ما را از دوری خداوند، شکایت ما را از گناه ورزیدن، سپاس گزاری ما را از نعمت‌های پروردگار، نگرانی و هم دلی ما را نسبت به همه‌ی مخلوقات و آرزوی رشد معنوی و سرشار از حضور و آگاهی الهی برای همگان را، به خداوند عرضه کند.
"خداوند به کسانی بیش‌تر توجه می‌کند که کمتر به فکر خود و بیش‌تر به فکر سایرین باشد."
"به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست"
(شیخ اجل سعدی)
پس:
" الهی، روزی مرا از عشق‌ات قرار ده "
"رسول اکرم(ص)
